toerisme

De nieuwe metrokaart van Moskou heeft voetstapjes

(Eerste publicatie: 27-2-2013)

kaart plattegrond Moskouse metro Moskou design ontwerp Studio Lebedev

Hebt u ooit een metrokaart gezien met voetstapjes? Ik denk het niet.

Ik trof de voetstapjes – zie boven - aan op een ontwerp voor de nieuwe metrokaart van Moskou. Het ontwerp is gemaakt door de studio van de Moskouse designer Artemi Lebedev. Voor de nieuwe metrokaart wordt een wedstrijd gehouden en Lebedev is een van de drie finalisten. Hier kan men zijn stem uitbrengen. (Of dat ook kan van buiten Rusland, weet ik niet, ik heb het niet geprobeerd.) Daar is ook te zien dat de wedstrijd, die loopt tot eind deze maand, een gelopen race is. De studio van Lebedev gaat niet meer ingehaald worden.

De drie finalisten werden geselecteerd uit 35 inzendingen. Daar zat ook een Nederlandse tussen, die ik helaas nergens heb kunnen terugvinden. Naast Lebedev behoren ook designer Ilja Birman en design-centrum RIA Novosti tot de finalisten. RIA Novosti was bij voorbaat al kansloos, lijkt me, want in hun ontwerp is de cirkel van de cirkellijn geen cirkel meer – zoiets doe je niet. (Kijkt u even naar de tussenstand en u zult moeten concluderen dat ik erg veel verstand heb van design.)

Cirkellijn Moskouse metro

Het ontwerp van Lebedev – hij licht hier zijn ontwerp toe - zit vol details. Aansluitingen met ander openbaar vervoer staan aangegeven, de rivieren staan vermeld, bezienswaardigheden, en de namen van de stations staan – net als bij de andere finalisten - ook ‘in het Engels’ vermeld (bedoeld wordt: in Latijns schrift, waarbij gekozen is voor een Engelse transcriptie). Dit laatste een beetje tegen de zin van Lebedev, geloof ik. De Engelse namen staan in kleine letters en in een onopvallende kleur, ‘… zodat ze niet in de weg zitten – in de Moskouse metro heb je op duizenden Russischtaligen één buitenlander’.  

buitenlanders reizigers Moskouse metro

Ik vraag me wel af of zo’n volle kaart in de praktijk nog leesbaar is. Op de grote variant in de hal boven de grond zal dat geen probleem zijn, maar op de kleinere in de wagons zelf, als je hutje-mutje op een afstandje staat? U moet maar even gaan kijken hoe dat zit, de ontwerpen zijn te bezichtigen op station Kitaj-gorod en in de wandelgangen tussen Tsvetnoj Boelvard – Troebnaja en Krasnopresenskaja - Barrikadnaja. 

Nog één dingetje over die transcriptie. Die heeft gevolgen voor de twee lijstjes van de stations (de Russische en de ‘Engelse’) die op de kaart apart staan vermeld. De Z zit in het Russische alfabet ergens vooraan… Station Zjablikovo vindt u in het Russische lijstje dan ook heel ergens anders dan in het Engelse. En bent u gewend aan de Nederlandse transcriptie, en dus aan onze schrijfwijze van bijvoorbeeld Tsjechov, dan zult u even moeten overschakelen naar de Engelse variant – Chekhov – anders wordt het lang zoeken naar station Чеховская.

Kropotkinskaja - qua buitenbouw een van mijn favoriete stations 

Kropotkinskaja - qua buitenbouw een van mijn favoriete stations 

Update: Het ontwerp van Studio Lebedev is inderdaad de winnaar geworden.

St.Petersburg. City-Pick. Een gids voor debutant en oude rot.

(Eerste publicatie: 22-1-2013)

Leningrad, begin jaren zestig

Leningrad, begin jaren zestig

Vroeger – niet eens zo heel veel vroeger – kon je in Leningrad je kont niet keren of er was iemand die je spijkerbroek wilde kopen. En tegenwoordig?

“Today’s Russian woman is tall and gorgeous and dressed like a Selfridges Christmans tree. There is no part of her clothing that is plain: everything is stonewashed, or appliquéd, or has diamanté dangly bits, or is made out of actual leopard. Heels are killer. Make-up can be viewed at a hundred paces. Our trousers – and us – are just too dull.”

Ach. Wel zo rustig.

Het citaat komt uit The Observer en is van Miranda Sayer. Ze bezocht Sint-Petersburg in 2011 samen met haar moeder, die de stad – toen nog Leningrad – eerder bezocht in 1981. Ik trof het aan in St.Petersburg. City-Pick, een verzameling journalistieke en literaire observaties over de stad die sinds de stichting in 1703 tot de verbeelding spreekt van velen.

Sint-Petersburg Leningrad reisgids citaten City-Pick

City-Pick heeft voor ieder wat wils. Wie zich opmaakt voor een eerste bezoek aan Sint-Petersburg komt erdoor in de stemming. Wie er al (veel) vaker was, komt in het boek nog genoeg aardige verhalen en details tegen. Zo wist ik niet dat ijsblokken vroeger (heel veel vroeger) het einde van de winter inluidden:

“A singular sight in St.Petersburg is a train of little carts each loaded with one enormous, thick, square block of ice … I asked Madame Stroganov one day what they were for. ‘Mais je les appelle les violettes de Petersburg,’ was her reply because it is a sort of hope of spring when people begin to fill their icehouses.” (Uit: The Russian Journal of Lady Londonderry, 1836-7).

Nog zo’n detail: in 1958 wandelt Wolfgang Koeppen langs locaties uit het leven en werk van Dostojevski. Hij komt op de binnenplaats van het huis waar Raskolnikov, helemaal bovenin, zijn benauwde onderkomen had en ziet daar … stapels brandhout liggen. Tegenwoordig staan die binnenplaatsen vol met auto’s.

De afgelopen twintig jaar komen ruim aan bod – onder meer met twee fragmenten uit Geert Maks In Europa. Leuk om dat nog eens na te lezen, als je die tijd zelf hebt meegemaakt. Toch gaan mijn favoriete fragmenten verder terug. Ze zijn van Truman Capote, die in 1957 met een Amerikaans operagezelschap naar Leningrad reisde. Hij schreef er een boekje over: The Muses Are Heard – ik heb het inmiddels besteld. Met een vriendelijk-ironische toets beschrijft Capote de confrontatie tussen Rus en buitenlander, zoals ik die zelf – in een mildere vorm – meemaakte in de jaren tachtig. Hier betreedt het Amerikaanse gezelschap, onder wie een zekere Miss Ryan, het Kirov theater:

“A tall, striking blonde, Miss Ryan was wearing a low strapless dress that hugged her curves cleverly; and as she swayed down the isle, masculine eyes swerved in her direction … For that matter, the entrance of the entire company was creating a mass stir in the crowded audience. People were standing up to get a better view of the Americans in their black ties, silks and sprakles.

Truman Capote Leningrad Saint-Petersburg The muses are heard

‘I’d be freezing if I weren’t so embarressed,’ said Miss Ryan, as an usher seated her. ‘Just look, they tink I’m indecent’. ”

Wanneer ik Capote’s reisverslag gelezen heb, kom ik er hier zeker op terug.

Nog even over het onderkomen van Raskolnikov. Als ik het goed heb is de binnenplaats daar tegenwoordig afgesloten. Toen ik er was, een jaar of tien terug, kon je gewoon doorlopen, naar boven. Ik trof daar op de muur een getekende bijl aan, met eronder: Старух еще много осталось - хватит на всех (Er zijn nog veel oudjes over – genoeg voor iedereen).

(St.Petersburg. City Pick. Uitgeverij Oxygen Books.)  

Bezoek het mooie Spoorwegmuseum van Sint-Petersburg - zo lang het nog kan.

(Eerste publicatie: 4-11-2012)

Warschau station spoorwegmuseum Sint-Petersburg Russische treinen

Tien jaar geleden bezocht ik in Sint-Petersburg het mooie Spoorwegmuseum. Het lag er wat verloren bij op een verder rommelig terrein, weggedrukt achter het Warschaustation, maar wat een pracht en praal! Helaas, het mooie museum lijkt op die locatie zijn langste tijd te hebben gehad.

Over mijn bezoek aan het museum schreef ik indertijd een kort artikel. De citaten hieronder komen uit dat artikel, dat overigens nergens werd geplaatst. Ik kwam de perronnetjes met de machtige locomotieven weer tegen op foto’s van blogger nabljoedatel.

locomotieven stoomtreinen museum Russische Rusland

“Achter een okergeel geverfd gebouwtje met de kassa en twee bedden met afrikaantjes staat een verzameling rollend materieel waar zelfs een niet-treinfanaat warm van wordt.”

oude treinen spoormuseum Sint-Petersburg oud station

“Kuierend langs de treinen loop je vanzelf de Sovjet-geschiedenis door. Het bordje bij stoomlocomotief TE 6769 vermeldt dat deze in 1943 in het Oostenrijkse Floridsdorf werd gebouwd voor Duitsland. Ze belandde in de USSR als oorlogsbuit. In 1950 kreeg ze in het tot Sovjet-satelliet verworden Roemenië een breder onderstel, vereist voor het Russische spoor, waarna ze jaren dienst deed in de Sovjet-republieken Letland en Wit-Rusland.”

Russische stoomlocomotief spoorwegen treinstellen

“De locomotieven van eigen bodem waren ideale symbolen voor de vijfjarenplannen, die de jonge Sovjet-staat in een razend tempo naar de lichtende toekomst moesten brengen. Daarbij waren ze een perfect uihangbord voor communistische propaganda. Een medaillon met Lenin of Stalin op de neus was wel het minste.”

Toen ik er tien jaar geleden rondliep, had ik slechts beperkt zicht op de omgeving. De foto’s van nabljoedatel bieden een wijdere blik.

projectonwikkelaar nieuwbouw spoorwegmuseum

Hij nam ook beneden een kijkje.

toren spoorwegmuseum

Zo’n terrein even buiten het centrum, dat is vragen om roofdieren. Een deel ervan is inmiddels in handen van projectontwikkelaar Etalon. Die is van plan om er het grootste wooncomplex van de stad te bouwen, met de weinig goeds belovende naam Galaktika. Onderdeel van dat complex moeten 22 gebouwen worden van tot wel achttien verdiepingen. Wie zich daar een voorstelling van wil maken, raadplege de site van Etalon. Galaktika kwam ik er zo gauw niet tegen, wel tal van andere schrikaanjagende gebouwen.

En ons spoorwegmuseum? Dat moet verplaatst worden naar het voormalige goederendepot van het nabijgelegen Vitebskstation. Je houdt je hart vast.

"Een jochie, op stap met opa, meldt al snel dat hij geen belangstelling meer heeft voor 'al die oude troep'. Opa reageert pijnlijk getroffen: 'Pavlik, je bent geen romanticus'" 

Alpinist Vasili Semenovski: van bergtop naar massagraf

(Eerste publicatie: 23-3-2012)

Karl Schlögel schreef erover in Terreur en droom. Moskou 1937: als bergbeklimmer was je onder Stalin niet alleen op steile bergwanden je leven niet zeker. Schlögel wijdde er maar een enkel zinnetje aan, een detail tegen de achtergrond van de massale terreur, maar mijn oog bleef erachter haken. Het zal het contrast zijn: stoere mannen met – zeker in de jaren twintig en dertig - het imago van onverschrokken ontdekkingsreizigers, kansloos vermorzeld, geëindigd in een naamloos massagraf.

Ik ging op zoek naar namen en had er snel een handvol gevonden. Ik licht er eentje uit: Vasili Loginovitsj Semenovski. Geboren in 1884 in Kasjin, van adel, onder het tsarenbewind meerdere keren opgepakt wegens politieke activiteiten. In 1907 ontsnapt hij uit het gevangenisziekenhuis en vlucht naar Zwitserland. Daar wordt hij besmet met het alpinistenvirus. Na de Revolutie van 1917 werkt hij in Wenen en Hamburg als diplomaat van het nieuwe regime, in 1935 keert hij terug naar de Sovjetunie.

In de Sovjetunie speelt hij een centrale rol in de ontwikkeling van het alpinisme. Het is de tijd van poolexpedities en vliegrecords. Niet alleen de menselijke geest, ook de natuur moet veroverd. Bergtoppen worden vernoemd naar Lenin, Stalin, Molotov, de Komintern en zelfs naar de OGPU. In het Pamirgebergte liggen twee bergtoppen naast elkaar: de Karl Marx en de Friedrich Engels.

Semenovski leidt de bergsectie van de Vereniging voor Proletarisch Toerisme. Hij houdt zich bezig met de scholing van kliminstructeurs, organiseert oefenexpedities en beklimt ondertussen toppen die niet eerder zijn bedwongen. Midden jaren dertig is hij de drijvende kracht achter de Alpiniades, waar honderden beginnende alpinisten bijeenkomen. Hij schrijft boeken over bergbeklimmen, in 1936 krijgt hij als eerste de titel Verdienstelijk Meester van Alpinisme. In het voorjaar van 1937 besteden kranten aandacht aan zijn dertigjarig alpinistenjubileum. In de nacht van 6 op 7 november wordt hij gearresteerd. 

Semenovski belandt in de Taganski gevangenis, berucht om zijn verhoormethoden. Behalve het lidmaatschap van een “Fascistische-contrarevolutionare organisatie onder alpinisten en toeristen” (wachtwoord: bergen), wordt hij beschuldigd van het “opzettelijk veroorzaken van catastrofen in de bergen”. Er waren dat jaar zeventien alpinisten verongelukt. Semenovski capituleert voor zijn ondervragers en ‘bekent’. Op 28 februari 1938 wordt hij op de schietplaats Boetovo bij Moskou doodgeschoten.

In 1956 wordt zijn naam gezuiverd. De boeken die hij schreef, mogen dan weer genoemd worden. In Noord-Ossetië en de Kaukasus zijn toppen naar hem vernoemd.

5303d2a2f305.jpg

Het grammofoonmuseum van Aprelevsk. Stalin (en Brezjnev) op vinyl.

(Eerste publicatie: 17-3-2012)

Hebt u thuis nog langspeelplaten liggen van het Sovjet-label Melodija? Kijkt u eens op de achterkant van de hoes, onderaan. Mooie kans dat daar staat dat de plaat is geperst op de Grammofoonplatenfabriek Aprelevsk. In de hoogtijdagen van het vinyl was die fabriek (in het stadje Aprelevsk, 40 km ten zuid-oosten van Moskou) goed voor de helft van de langspeelplatenproductie van de Sovjetunie.

De fabriek overleefde de opkomst van de CD niet. Het gebouw staat nog overeind, er worden nu sokken geproduceerd en vermicelli voor instant-maaltijden. Eén enkele vinylpers staat er nog als aandenken aan vroeger. Veel meer exponaten uit vervlogen vinyl- en radiotijden zijn terug te vinden in een bescheiden museum, ondergebracht in een bijgebouwtje.  

Ik vond een aantal foto’s bij collega-blogger Periskop (hierhier en hier).

Een radiola, merk Kama. Dat zal dan ook wel die rivier zijn op het plaatje op de voorkant.

Hier treffen wij (klikt u even op de foto voort een iets duidelijkere weergave) tussen tal van Europese steden (Brussel, Kopenhagen, Odessa, Skopje, Tirana) – bovenste rijtje, rechts van het midden - ook Hilversum aan. Er staat Hilvers (Хилверс), maar nou ja.

En dit is Feliks Dzjerzjinski, oprichter van de geheime dienst, met een pistool. Waarom die in het museum aan de muur hangt, weet ik niet.

De fabriek had een eigen krant. Rechtsboven zien we Tamara Snetkova, die heeft beloofd om haar jaarplan aan geperste grammofoonplaten al vóór het 22ste partijcongres te vervullen. Zou het haar gaan lukken? Vast wel!

Op deze langspeelplaten staat een toespraak van Stalin uit 1936, inclusief al het applaus. (Zijn het deze platen waar de dorpelingen uit Tsjegem naar luisteren, in Sandro uit Tsjegem, het meesterwerk van Fazil Iskander? Dan moet er ook op te horen zijn hoe de grote leider een slok water neemt – dat vonden de dorpelingen erg opvallend.)

De gewoonte van partijleiders om toespraken op vinyl te zetten, verdween trouwens niet met Stalin. Zelf ben ik de trotse eigenaar van de toespraak van Leonid Brezjnev tot het 19de congres van de Komsomol  in 1982 – op een langspeelplaat dus (niet geperst in Aprelevsk). Wie mij in de jaren negentig opbelde en mij niet thuis trof, kreeg Brezjnev te horen. Een stukje van zijn openingszin had ik op het cassettebandje van mijn antwoordapparaat gezet: “Van alle communisten in het land de vurige groeten!” – in het Russisch dus, gevolgd door het enthousiaste applaus van de afgevaardigden. 

De reacties waren wisselend, niet iedereen begreep het.

Nu zou ik moeten afsluiten met het adres en de openingstijden van het museum, maar die heb ik niet kunnen vinden! Het gaat om een particulier museum, las ik bij blogger Periskop, “het is niet makkelijk om er binnen te komen”. De straat weet ik wel: Pervaja Majskaja, dus dat is een beginnetje.

Update (daar moet ik nog eens een goed Nederlands woord voor bedenken): van trouwe lezer Ilmari kreeg ik het adres. Niks gaan Pervaja Majskaja, maar:  г. Апрелевка, ул. Августовская, д. 1, стр. 12 (Avgustovskaja ul. 1 - 12).

De leukste plaatsen van Moskou

(Eerste publicatie: 12-1-2012)

 

Kent u Tatjana van de Moskouse boekwinkel Moskva? Ik niet – althans niet persoonlijk, maar ik weet wel van haar bestaan. Tatjana doet een papiertje om uw boeken en doet dat zo goed dat de mensen voor haar in de rij staan.

Ik kwam Tatjana tegen in een fraai overzicht (Russisch- en Engelstalig) van bijzondere Moskouse locaties, op de site van Bolsjoj Gorod. Over de boekwinkel Moskva (Ul. Tverskaja 8/1): “Tenminste vanaf midden jaren negentig werkt hier een medewerkster met de naam Tatjana, die in 10 minuten elk niemendalletje verandert in een ideaal cadeau”. In de aanloop naar Nieuwjaar sta je bij haar zo een uur in de rij.

Intrigerend ook lijkt mij Дом Меда / Huis van Honing (u kunt dit ook vertalen als het Huis van de Honing – het Russisch kent geen lidwoorden, dus die keus is aan u). Hier vindt u allerlei soorten honing, ook heel zeldzame, uit heel Rusland. En ook kunt u koemis proeven. Leest u wel even, voordat u dat doet, wat Van Dale over koemis schrijft: “Bedwelmende drank der Kalmukken, door gisting uit zure melk van paarden, ezels of kamelen verkregen”. Mij intrigeert die koemis al jaren, maar nu helemaal, want ik ben bezig in een biografie van Anton Tsjechov. Die had tbc en dacht dat te bestrijden met koemis. (Huis van Honing: Ul. Novokoeznetskaja 5/10/1.)

En via Tsjechov komen we bij zijn vriend Fjodor Sjechtel, de architect van de Rjaboesjinski Villa, ook genoemd in het overzichtje van Bolsjoj Gorod. Daar ben ik wél geweest. Vooral de witte wenteltrap in de hal staat me nog helder voor de geest. Nuttige tip van Bolsjoj Gorod: ga er in de winter heen, dan gaat de façade niet schuil achter gebladerte (Malaja Nikitskaja, 6/2).

Aardig is natuurlijk ook het Museum van Sovjet-speelautomaten, waar ik al eerder over schreef. En verder vindt u in de lijst nog kerken, restaurants, wandelingen, het openluchtzwembad Tsjajka en … een minigolfbaan! Naast het zwembad, aan de Ul. Toertsjaninov, dus dat kunt u mooi combineren. Misschien dat ik daar bij mijn volgende bezoek eens een ronde ga spelen. En dan schrijf ik er zeker een stukje over.

Dagtripjes in de regio Moskou: zes verlaten waterkrachtcentrales

(Eerste publicatie: 10-12-2011)

Als ik in Moskou woonde en een auto had, dan wist ik het wel. Dan maakte ik dagtripjes naar verlaten waterkrachtcentrales in de regio. "In de regio”, dat moet u (we hebben het over Rusland) wel ruim zien. Zulke uitstapjes vereisen enige planning, maar de beloning is er naar, ook in de winter. Of misschien wel juist in de winter, met de deels of geheel bevroren rivieren en watervalletjes.

Blogger Viktor Borisov bezocht er zes, de Boelgakovski centrale  bijvoorbeeld, in de rivier de Nara op de grens met de provincie Kaloega. Van de dam is niks meer over, alleen het gebouw staat nog overeind.

 

Voor de Lykovski centrale moet u ietsje verder, richting Orjol, naar Mtsensk. Deze bescheiden centrale bediende ooit zestien kolchozen. Ik raad u wel aan om het gebouw alleen bij daglicht te betreden. 

 

Op de grens met de provincie Rjazan bevindt zich in de Osjotr de Livadiski waterkrachtcentrale:

 

“Over deze centrale is helemaal niks bekend’, schrijft blogger Viktor. Hij maakte er wel een filmpje:



De drie andere centrale die hij bezocht, zijn de Trojekoerovski, de Gorbovski en de Jaropoletski. Bij de laatste krijgt u er nog een paar mooie oorlogsmonumenten bij:

Vijf kleine bestemmingen voor een wandeling in Sint-Petersburg

(Eerste publicatie: 17-10-2011)

Waarom stuit ik toch steeds op de leukste wandelbestemmingen in Sint-Petersburg, terwijl ik thuis in Hilversum achter de computer zit… Met knarsetandend gemoed zet ik er een paar voor u op een rijtje. (Ik trof ze aan op de onvolprezen site etovidel.net.)

Het meest verassend zijn natuurlijk die plekjes waar je zelf jaren langs bent gelopen, zonder ze op te merken. Ik durf er wat onder te verwedden dat onderstaand stukje stadsfolklore voor alle Petersburg-liefhebbers uit mijn kennissenkring nieuw is:

Reclame uit de Sovjet-tijd, links aan het begin van de Bolsjaja Konjoesjennaja, het best te zien vanaf de Nevski. Of eigenlijk: een wegwijzer, naar het vroegere warenhuis DLT, aan het einde van de straat. 

Een glazen ijsblok als monument, op een plek waar in de oorlog water werd geput. (Politechnitsjeskaja ul. 25):

 

 

 

In Tsarskoje Selo is een kerkhof te vinden (wel even zoeken!) voor de paarden van de tsaren. Dit is uit hetzelfde genre: een huisdierenkerkhof, maar dan in Sint-Petersburg (Rybinskaja ul. Zie hier voor een routebeschrijving.):

 

 

 

 

Een monumentje voor de stekelbaars. En waarom ook niet. Aan de kade van het Obvodni kanaal, ter hoogte van de Blauwe brug. De stekelbaars hielp de inwoners van Leningrad de hongersnood te overleven tijdens het beleg in de oorlog. Men vond een monumentje daarom gepast:

 

 

 

En voor de afwisseling een stukje Sint-Petersburg in Amsterdam: het stadswapen (een zee- en rivieranker, want Sint-Petersburg is een zee- en rivierhaven) op de gevel van het Centraal Station:

Rusland in het klein - Madurodam in Sint-Petersburg

(Eerste publicatie: 21-4-2011)

Komend najaar wordt hij pas echt in bedrijf gesteld, maar u kunt er zondag, tijdens de bouw, al een kijkje gaan nemen: een maquette van Rusland, van Kaliningrad tot Kamtsjatka, 80 meter lang, 600 meter in het vierkant. Ik heb weinig met Madurodam en aanverwante attracties, maar dit oogt indrukwekkend.

Er is inmiddels vier jaar aan het project gewerkt en de bouwers vinden het zelf ook erg indrukwekkend. Zo lezen we op de bijbehorende site dat de technische snufjes het bewijs vormen van het “grenzeloze intellectuele potentieel van het land”. Door de maquette zullen de Russen nog meer eerbied voor hun eigen land gaan voelen, terwijl buitenlanders nog eens te zien krijgen hoe aantrekkelijk het is om in Rusland te investeren. Wie weet. Mij lijkt die maquette gewoon leuk.

Onder een zes meter hoog gebergte gaat het technisch hart schuil. Daar wordt de verlichting gestuurd, die van oost naar west de dag en de nacht over het land laten schuiven. Hier wordt ook de treinenloop geregeld (er ligt zo’n 2 km spoor). De auto’s stoppen voor elkaar, kunnen inhalen en op elke plek worden neergezet: ze vinden zelf hun weg. Hoe dat technisch zit, wil ik niet weten, maar ook dit oogt weer indrukwekkend:




Er is inmiddels vier jaar aan het project gewerkt en de bouwers vinden het zelf ook erg indrukwekkend. Zo lezen we op de bijbehorende site dat de technische snufjes het bewijs vormen van het “grenzeloze intellectuele potentieel van het land”. Door de maquette zullen de Russen nog meer eerbied voor hun eigen land gaan voelen, terwijl buitenlanders nog eens te zien krijgen hoe aantrekkelijk het is om in Rusland te investeren. Wie weet. Mij lijkt die maquette gewoon leuk.

Onder een zes meter hoog gebergte gaat het technisch hart schuil. Daar wordt de verlichting gestuurd, die van oost naar west de dag en de nacht over het land laten schuiven. Hier wordt ook de treinenloop geregeld (er ligt zo’n 2 km spoor). De auto’s stoppen voor elkaar, kunnen inhalen en op elke plek worden neergezet: ze vinden zelf hun weg. Hoe dat technisch zit, wil ik niet weten, maar ook dit oogt weer indrukwekkend:

 

Ondanks de grote omvang van de maquette, hebben de makers oog voor aardige details. Hier is een camera-ploeg van het Eerste Kanaal uitgerukt voor een reportage over graancirkels:

Mijn oog viel in de filmpjes natuurlijk op het tankwagentje met het opschrift: Alles super. Niet alles aan het project is Russisch, er is een vrij grote Duitse betrokkenheid. Dat daarbij niet alles vlekkeloos is verlopen, blijkt op de site, waar modelbouwbedrijf Brima uit Gau-Algesheim er nogal van langs krijgt. Dat lijkt me niet chique en ook niet slim, als je het investeringsklimaat in Rusland wil promoten. Zeker niet als zoiets gebeurt in nogal onbeholpen Engels. (In February 2010 we had a meeting at the fair in Nurenberg with Mr. Preiser and Uwe Brillmayer told the phrase: " Russia is my second Motherland ". When you get big money, get some presents, eat in the good restaurants, in this case - russian mentality is the best. But when Russians asked - where was your good qualitative work - russian mentality began the BAD.)

De maquette-in-aanbouw is te bezichten: zondag 24 april, 12.00 – 17.00 uur. Toegang 350 roebel, kinderen 200 roebel. Ul.Tsvetotsjnaja 16. (M: Moskovskie Vorota).

Meer foto’s zijn hier te bekijken en ook op de site van het project zelf.